czwartek, 7 lutego 2013

#2 ONE-SHOT: @DreamyForeverr

 Nowa szkoła. Nowe miasto. Nowi ludzie.
 Najgorsze w tym wszystkim jest to, że to połowa pierwszego semestru maturalnej klasy. Zmieniać środowisko tylko na potrzeby szkoły i na półtora semestru wydaje się głupotą, ale w moim przypadku nie dało się tego uniknąć.
 Jestem zwykłą, osieroconą osiemnastolatką. Tak, osieroconą. Moi rodzice zginęli w katastrofie lotniczej. Nie dziwcie się, że mówię to tak po prostu. Postanowiłam nabrać do tego dystansu. Dla odmiany nie chcę być mięczakiem. Chcę pokazać rodzicom, że potrafię. Wiem, że tego by chcieli.
 Na świecie pozostał mi tylko mój ukochany dziadek. Na szczęście bardzo dobrze się z nim dogaduję. Nie chciałam sprawiać mu kłopotu, więc postanowiłam, że to ja, a nie on przeprowadzę się do niego. Zresztą dziadek nie ukrywał, że to dobra perspektywa. Wiedziałam, że trudno byłoby mu się rozstać z tym domem, gdzie od zawsze mieszkał ze swoją żoną, a moją zmarłą babcią.
 Szczerze? Chciałam uciec od tego domu, w którym było tak wiele wspomnień. Gdzie tylko nie spojrzę, widzę albo uśmiechniętą mamę albo zapracowanego tatę. Nie potrafiłabym tak żyć. Potrzebowałam odizolowania od starego świata. Przecież już nigdy nic nie będzie takie, jak przedtem.
 Teraz stałam przed niewielkim lustrem, zawieszonym na ścianie koło komody 
w malutkim, ale przytulnym pokoju, który od tej pory należał do mnie. Nawet nie próbowałam się uśmiechać. Postanowiłam być tylko i wyłącznie sobą. Jeżeli mnie nie polubią w nowej szkole… tak naprawdę gówno mnie to obchodzi. Najważniejsze jest to, by dobrze zdać egzamin końcowy, a potem znaleźć jakąś pracę i udać się na studia.
 Przeczesałam palcami, moje cienkie jak nitki, kawowe włosy, sięgające aż do bioder. Teraz wolno spływały po moich plecach. Poprawiłam kaptur w mojej czarnej, cieplutkiej i szerokiej bluzie, mimowolnie patrząc na moje znoszone, w takim samym kolorze, co bluza all stary. Były moimi ulubionymi butami i oczywiście najwygodniejszymi. To także prezent od taty.
 Wspomnienia znów powróciły, a w sercu pojawiła się mała szparka, której już chyba nikt nigdy nie wypełni. To cholernie bolało.
 Mocno zacisnęłam palce, tak, że paznokcie wbiły się w wewnętrzną stronę dłoni. Podniosłam wysoko głowę i jeszcze raz na siebie spojrzałam. Przeważnie małe orzechowe oczy, teraz wydawały się tak duże, co nie powiem, sprzyjało mojemu wyglądowi. Wzięłam głęboki wdech i zacisnęłam wąskie wargi w prostą linię.
 Szybko pochwyciłam torbę zarzucając ją sobie na prawe ramię i skierowałam się ku kuchni, gdzie przebywał dziadek.
 - Już na mnie czas – odparłam i cmoknęłam go w policzek pełen zmarszczek. Siedział na stołku, przy kuchennym stole. Musze przyznać, że jak na swój wiek, świetnie się trzyma. W rękach miał jakąś gazetę, a na czubku jego nosa siedziały okulary.
 - Jesteś pewna? – popatrzył na mnie z troską w oczach, znad oprawek. Wciąż zadawał to pytanie. Ja jednak byłam pewna swojej decyzji, jak nigdy. Potrzeba mi zmian, nie mogę ciągle tkwić w miejscu. Popatrzyłam na niego wymownie. Dobrze wiedział, że nie zmienię zdania. W odpowiedzi usłyszałam, jak głęboko wypuszcza powietrze z płuc, ciężko wzdychając.
 - Jestem pewny, że dasz sobie radę. Tylko bądź sobą – te słowa naprawdę podniosły mnie na duchu i  na mojej twarzy pojawił się nikły, ale szczery uśmiech. Na jego widok, dziadek także obdarzył mnie tym samym, co sprawiło, że miałam ochotę jeszcze bardziej wyszczerzyć zęby. Nie wiem jak to się działo, ale zawsze rozumieliśmy się bez słów, dosłownie.
 Idąc tyłem, pomachałam mu na pożegnanie i skierowałam się do drzwi. Przecież nie wypada spóźniać się pierwszego dnia szkoły.

 ~~
 Do klasy, gdzie miałam pierwszą lekcje - geografię, wparowałam na styk. Szkoła była dość pokaźnych rozmiarów, więc nie obyło się bez błądzenia. Jednak nie musiałam nikogo zaczepiać i prosić o wskazanie właściwego pomieszczenia. Jakimś cudem sama je znalazłam, co zaliczyłam za swój mały sukces. Nie przejmowałam się, że nikogo tu nie znam. Wcaale. No dobra.
 Tak serio, to sram w gacie. Nie jestem osobą, która szybko nawiązuje kontakt 
z innymi.
 Zdecydowanie złapałam za klamkę czerwonych drzwi i otworzyłam je. W klasie panował lekki rozgardiasz, za co w duchu dziękowałam Bogu. Wszyscy byli czymś zajęci-śmiali się, rozmawiali, więc przemknęłam na koniec sali, prawie niezauważona. Zajęłam przedostatnią ławkę przy oknie, bo tylko ona była wolna. Nauczyciela jeszcze nie było.
 Kiedy zajmowałam swoje miejsce, kątem oka zauważyłam, że chłopak za mną
z burzą loków na głowie zaprzestał rozmowy z innymi i zaczął bacznie mi się przyglądać, co mnie z lekka wkurzyło. Nie lubię, jak ktoś mnie obserwuje.
 Na szczęście po chwili, ku mojemu zdziwieniu przyszła nauczycielka, a nie nauczyciel. Jakoś z góry zakładałam, że to będzie nauczyciel, sama nie wiem czemu. Może to z przyzwyczajenia? W tamtej szkole geografii uczył nas otyły, łysy i o wyglądzie pedofila facet, ale lubiłam go. Był w porządku.
 Kiedy lekcja dobiegła końca, odetchnęłam z ulgą. Byłam wdzięczna tej pani za to, że nie kazała mi robić „przedstawienia” i przedstawiać się na forum tych wszystkich, obcych mi ludzi.
 Jak zwykle, guzdrałam się i w pomieszczeniu zostałam prawie ostatnia, zwijając swoje manatki. Jak zauważyłam, prawie ostatnia.
 Ktoś  stojący za mną chrząknął znacząco. Przewróciłam oczami i zwróciłam się przodem do owej osoby, którą był ten sam chłopak z ciemnymi lokami, które teraz nieco mnie rozbawiły, ale nie dałam tego po sobie poznać. Przynajmniej tak mi się wydaję.
 Zdziwiłam się, że na jego widok od razu na mojej twarzy pojawił się ostatnio rzadki, promienny uśmiech. Próbowałam być miła, więc wyciągnęłam do niego rękę i spojrzałam w szmaragdowe oczy, które migotały. Musiałam nieco zadrzeć głowę do góry, bo chłopak nie należał do tych niskich. Szybko wydukałam swoje imię.
 On, zamiast uścisnąć moją dłoń, zignorował ten gest. Po prostu bezceremonialnie przyciągnął mnie do siebie, mocno tuląc. Zszokowana, stałam jak kołek, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Przecież wcale go nie znałam, a trzymał mnie w swoich objęciach. Jednak coś w sercu nie pozwalało mi go odepchnąć. On tylko wyszeptał 
w moje ucho, co sprawiło, że drgnęłam:
 - Harry.
 Dźwięk jego głosu, jakby doszedł do mojego serca i wypełnił małą szparkę.
 Od tej pory wiedziałam, że to będzie początek niezwykłej przygody.






Lots of love ~ M.

13 komentarzy:

  1. Wspaniały imagine. Bardzo mi się spodobał. Masz talent;)

    OdpowiedzUsuń
  2. omg!*o* dziękuje!♥ jest świetny:3 jak dla mnie mogłaby być jeszcze druga część :D "Przecież wcale go nie znałam, a trzymał mnie w swoich objęciach" awww♥ jeszcze raz dziekuje:3 i pozdrawiam @DreamyForeverr

    OdpowiedzUsuń
  3. o niee! On jest świetny! Właśnie będę czytac go drugi raz! :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Super! Bardzo pięknie opisujesz uczucia:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Masz talent. Świetnie piszesz : )

    OdpowiedzUsuń
  6. Boski <3 Masz talent do pisania :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Kontynuuj tą historię!

    OdpowiedzUsuń
  8. SUPER! KONIECZNIE PISZ DALEJ I NIE PODDAWAJ SIĘ! @AliceCooperBabe Chociaż sądziłem że to będzie o Edzie

    OdpowiedzUsuń
  9. Dopiszesz kolejne części tego? :)

    OdpowiedzUsuń
  10. super *_*
    chciałabym być informowana o nowych rozdziałach :)
    Alice-cry@wp.pl
    z góry dziękuję ^^

    OdpowiedzUsuń

PROSZĘ O NIESPAMIENIE LINKAMI DO BLOGÓW NA STRONIE GŁÓWNEJ, JEST NA TO PRZEZNACZONA STRONA "WASZE BLOGI"!
Za każdy szczery komentarz bardzo dziękuję. Wiedz, że dzięki Tobie na mojej twarzy pojawia się szeroki uśmiech! :)